با سلام به همه دوستان تعجب نکنید گرچه ماه رمضان تازه شروع شده است ولی من بهتر دیدم الان با آن خداحافظی کنم اگه شما هم این خداحافظی را بخوانید متوجه دلیل این کار من می شوید:

خداحافظ ‌ای ماه رمضان!

خداحافظ‌ ای ماه پربرکت! ماهی که برای خیلی‌ها مثل من، فرقی با دیگر ماه‌ها نداشتی!! و تنها نامت ماه روزه داری و «کفّ نفس!» بود؛ کفّ نفس از پرخوری، پرخوابی، سخنان بیهوده و گناه، نگاههای هرزه و حرام و....

و در واقع ماه پرخوری و پر خوابی و...!!

بگذریم؛ هرکسی خود را بهتر می‌شناسد و غرض من از نگارش این سطور خداحافظی از این ماه پربرکت می‌باشد [البته به زبان خودم] بدان امید که سخنانم در مورد شما واقعیت و صحت نداشته و صرفا قلم فرسایی و طنزی تلخ بوده باشد؛ و اما «خداحافظی من»؛

خداحافظ‌،  قرآن! که تا سالی دیگر، تورا به خاکهای روی تاقچه می‌سپارم و شاید تا مجلس ختم عزیزی ویا به هنگام وداع عزیزی دیگر که برای رفتن به سفر و یا شرکت در کنکور او را از زیر تو عبور دهم!

خداحافظ‌ ای سحرها و سحرخیزی ها! که تنها به قصد انباشتن غذا در معده [از ترس گرسنگی] به تو توجه نموده و از تو بهره!! می‌گرفتم.

خداحافظ‌ ای مسجد و نمازهای جماعت!

خداحافظ‌ ای دربهای باز مسجد به هنگام سحر

خداحافظ‌ ای مفاتیح! و مناجاتها و دعاهای زیبایش!

خداحافظ کمیل! ابو حمزه ثمالی!، جوشن کبیر! و...!

خداحافظ‌ ای سفره ‌های افطار و «عملیاتهای پرخوری» که هر شب و با رمز «الله اکبر» آغاز و تا پاسی از شب! ادامه داشت.

خداحافظ‌ ای سفره های رنگین و تجملی! که به حق یکماه تمام به خوبی سفره‌ی اغنیا را جلوه‌گر ساخته و ما را متوجه فقر سفره نیازمندان ساختید!!

خداحافظ‌ ای زولبیا و بامیه! و به قول یکی از دوستان: «آیا می‌شود مجددا ماه رمضان سال آینده را درک نماییم تا از فیض خوردن زولبیا و بامیه هایش برخوردار شویم!!؟»

خداحافظ ‌ای پرخوابی ها! که فقط به قصد عبادت بیشتر!! و نه چیز دیگر!، انجام می‌دادیم!.

خداحافظ‌ ای گریه‌ها و اشکهای شب‌های قدر! توبه‌ها و اعترافات، عبادات و نمازهای اضافه و مستحبی! خداحافظ تا زمانی که باز هم «توشه‌ای از گناه» اندوخته و به سراغ شما بیاییم!

خداحافظ‌ ای «مسواک» و‌ای مسواک زدنهای اجباری که به قصد خراب نشدن روزه‌ها و نه دندان‌ها انجام می‌گرفت؛ تو را هم به خدا می‌سپاریم که تا یازده ماه دیگر به استراحت بپردازی!

خداحافظ‌ ای فقیر نوازی‌ها و رسیدگی به ایتام! که همین یکماه برای فقرا بس است و یازده ماه دیگر ماه صیام و روزه داری آن‌هاست!.

خداحافظ‌ ای صله رحم و دعوت از خویشاوندان! خداحافظ تا عید نوروز و سرزدنهای اجباری و کوتاه.

خداحافظ‌ ای قرآن خواندنهای در اداره و در ساعت اداری و گاه به دور از چشم رییس!

و برای برخی از آدمها؛

خداحافظ‌ ای روزه خواری‌های یواشکی یا حتی علنی!!

خداحافظ‌ ای «نماز»! تا سالی دیگر [برای آن‌ها که فقط در ماه رمضان نماز می‌خوانند! و تنها در این ماه خداوند متعال را مستحق پرستش می‌دانند!!].

و بالآخره خداحافظ‌ ای دربهای باز بهشت و دربهای بسته جهنم!

و سلام

سلام‌ ای نمازهای قضا شده صبح

سلام‌ ای غفلتها، تنبلی‌ها، و...

ضمن  درخواست دعای عاجزانه از همه روزه داران حقیقی، خداحافظ از شما خواننده گرامی.

والسلام